Vlucht, aankomst & verblijfsvergunning
Onze laatste minuten in Luxemburg
Onze laatste minuten in Luxemburg tikten weg – en al snel zouden we definitief in Panama zijn.
We waren op de luchthaven. We hadden meer handbagage dan mij lief was – vooral met een tussenlanding is het gewoon zoveel makkelijker als je, naast de kinderen, niet ook nog allerlei spullen hoeft te sjouwen. Maar wasbare luiers, jassen, reservekleding, draagzak, boeken, speelgoed en genoeg snacks voor de kleintjes onderweg namen nu eenmaal behoorlijk wat ruimte in.
Toen we richting vliegtuig liepen, sprak een vriendelijke Luxemburgse vrouw met kind ons aan.
“Als je met kinderen reist, lijkt het wel alsof je gaat verhuizen,”
zei ze met een begripvolle glimlach terwijl ze naar onze bagage wees.
Ze keek verbaasd toen ik antwoordde:
“Dat klopt – we verhuizen ook echt.”
In het vliegtuig maakte ik de kinderen vast met de CARES-gordel, en we vertrokken richting Parijs. Overstappen is vaak wat stressvol als er weinig tijd is tussen aankomst en het volgende vertrek, maar dat vind ik nog altijd fijner dan urenlang wachten.
Niet veel later zaten we al in het vliegtuig naar Panama.
Na alle stress van de afgelopen weken voelde het – wat me normaal juist een benauwend gevoel geeft – nu bijna ontspannend: het besef dat we de komende tien uur in het vliegtuig opgesloten zouden zitten en niets hoefden te doen. Geen zorgen meer of we iets waren vergeten, geen angst de vlucht te missen. Even rust. Ik maakte de kinderen weer vast voor het opstijgen en voelde me optimistisch.
De reis verliep goed en we landden veilig in Panama. Geslapen hadden we nauwelijks, de kinderen een beetje. Toen we onze ruimbagage terug hadden, vroeg ik me af hoe we dit allemaal naar buiten moesten krijgen: vijf grote koffers, twee grote dozen met autostoeltjes, een hoop handbagage, een buggy en twee vermoeide kinderen. Gelukkig hielp een Panamees ons op de luchthaven – voor een kleine fooi.
Buiten wachtte iemand van de immigratiehulp op ons om ons naar het hotel te brengen.
We waren al eerder in Panama geweest en hadden ook een taxi kunnen nemen. Toch was het heel prettig om direct na aankomst met een vriendelijke Duitstalige persoon te kunnen praten – iemand die bovendien al langere tijd in Panama woonde en die we het hemd van het lijf konden vragen.
We aten ’s avonds in het hotel en gingen toen slapen.
De eerste nacht van ons nieuwe leven.
De volgende twee dagen hadden we afspraken in verband met de immigratie. We leverden de documenten in, en onze chauffeur – een woord dat hem eigenlijk tekortdoet, want hij was veel meer dan dat – bracht ons overal naartoe en gaf duidelijke aanwijzingen.
We hoefden nergens over na te denken, we regelden eigenlijk niets zelf. Na zoveel organisatie vooraf was dat een verademing.
Alleen bij de immigratiedienst vloeiden ineens tranen. Voor de eerste verblijfskaart moesten we allemaal een foto laten maken. Onze jongste wilde niet. Hij verzette zich en begon te huilen. Ik rekende al op geïrriteerde blikken en ongeduldige mensen – misschien zelfs dat men ons zou vragen om op een ander moment terug te komen.
Maar wat er toen gebeurde, verraste me enorm.
De tot dan toe wat gereserveerde dame in het koele kantoor van de Migración glimlachte naar ons kind, dook onder haar bureau, kwam weer tevoorschijn en probeerde hem aan het lachen te maken. Even later stonden nog twee andere vrouwen van hun bureau op om te helpen en grapjes te maken zodat de kleine weer meewerkte. En het lukte.
Ik was opgelucht en dankbaar – en zal dit moment bij de immigratie altijd positief blijven herinneren. Even later hadden we onze kaarten in handen en mochten we officieel in Panama blijven.
De keuze voor precies deze immigratiehulp hebben we nooit betreurd.
Deskundige, doordachte antwoorden in het voorgesprek, en later altijd razendsnelle reacties op elke vraag. De chauffeur die ons overal begeleidde, zoveel praktische tips had en die we werkelijk alles konden vragen – en niet te vergeten: we kregen onze verblijfsvergunning in recordtijd en konden ons snel op andere dingen richten.
Wie de contactgegevens van de Duitstalige immigratiehulp wil: stuur me gerust een kort bericht via e-mail of Instagram, of vraag ernaar tijdens het gratis kennismakingsgesprek.
In mijn volgende artikel vertel ik over onze autokoop in Panama – waar we achteraf gezien het één en ander anders zouden doen…